පෙම් බස් දෙඩුවෙමු ......

අද හරිම අවිවේකී දවසක් කිව්වොත් හරි. දවසෙම වැඩ තිබුනා. උදෙන්ම මම ඉගෙනගත් පාසලට ගියා, ඊට පස්සෙ කොම්පූටරයක් හදන්න ගියා, එතනත් කාලෙ කෑවා, සී.ඩී එකේ අවුලක්, බූට් වෙන්නෙ නෑ.
ආ කියන්න බැරිව ගියා, හෙට ට්‍රිප් එකක් යනවා, ඒකට ලෑස්ති වෙන්න ගියා හවස, යන අතරමග පොලිසියෙන් මාර්ග නීති කැඩුව කියල ඇල්ලුවා. දඩ ගැහුවෙ නෑ, කෙලින්ම උසාවි දැම්මෙ.
මොනව කරන්නද ඉතින්, ලයිසන් එකත් දීල ආපහු ගෙදර ආව. 25 යන්න වෙනව, දඩ කොලයක් අරන් ගෙවන්න. අනේ මන්ද දැන් පොලිසියට නඩු මදිලු , එකයිලු ඔය හැම දේටම උසාවි දාන්නේ.
මේ කාලෙ ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ අර කාගෙද නීතිනෙ. අහින්සක අපි මොනව කරන්නද? ඒත් දේෂපාලනයටනම් ඔය නීති නෑ. හරිම අසාදාරන ලෝකයක්.
හ්ම්ම්ම්... මම මේ ලියන්න හැදුවෙ පාසලට ගියාම හිතුන දේවල්, පොඩි කාලේ උන්න පන්ති කාමර දැක්කම හරිම සතුටක් දැනුනෙ.
ඔය අතරේ, අපි ඒ කාලෙ කරපු පිස්සු වැඩ මතක් වෙනකොට හරිම ජොලි. ඒ කාලෙට ආයෙත් යන්න තිබුනනම්, කොයි තරම් සුන්දරයිද. අපි ටික ටික කාර්ය බහුල වෙනව විතරයි දැන්. ඒ කාලෙ වගේ නිදහසක් නෑ, පොඩි කාලෙදි හිතෙනව , ලොකු උනානම් කොයි තරම් හොඳද කියල, ඒත් දැන් තමයි තේරෙන්නෙ, පොඩි කාලේම රැඳිලා ඉන්න තිබුනා නම් කොයි තරම් හොඳයිද කියල....
ඔය අතරෙ මට ලස්සන ගීතයක් හම්බුනා, මේක මට මුලින්ම අසන්න සැලැස්සුවේ සනිති අක්කා, ලක් හඬ ගුවන් විදුලියෙ වැඩ කරන. බොහෝම පින් අක්කේ..

ඔයාලත් පාසල් කාලෙට මේ ගීතය අහලා , යයි කියල මම හිතනවා..

ඔබට ජය .....